ქვემოთ მოტანილია იმ მოციქულებისა და წმიდა მამაების გამონათქვამები სამეფო ხელისუფლების შესახებ, ვის დარიგებასაც მიჰყვება მთელი მართლმადიდებელი ეკლესია და მისი მრევლი:

საპარლამენტო რესპუბლიკური მმართველობის დროს აღმასრულებელ ხელისუფლებას ახორციელებს მთავრობა და მისი მეთაური (პრემიერ-მინისტრი, კანცლერი). სახელმწიფოს სიმბოლო საშინაო და საგარეო პოლიტიკაში, სხვადასხვა ხელისუფლებებს შორის არბიტრი, და სხვა, გახლავთ პრეზიდენტი, რომელსაც (უფრო მეტად) პირდაპირი არჩევნების მეშვეობით ირჩევენ. საყოველთაო არჩევნების გზით არჩეულ პრეზიდენტს აქვს ხალხის ნდობის მანდატი. მაგრამ, თუ ჩვენ პრეზიდენტს შევცვლით მეფით, თანაც რეფერენდუმის გზით, მას ექნება როგორც ხალხის, ასევე ისტორიის, წინაპრების ნდობის მანდატიც (ეს შეიძლება აისახოს კონსტიტუციაში, პრეამბულა).

მეშვიდე მსოფლიო საეკლესიო კრების დადგინება გვიწესებს: “მღვდელი არის კურთხევა და განმტკიცება სამეფო ხელისუფლებისა, ხოლო სამეფო ხელისუფლება არის ძალა და მხარდაჭერა მღვდლობისა... მღვდლობა იცავს ზეციურს და ზრუნავს მასზე, სამეფო ხელისუფლება კი სამართლიანი კანონებით ზრუნავს ქვეყნიურზე”. საეკლესიო სწავლებით მეფე არის ქრისტეს სახე და ხატი სამეფო მსახურებაში, პატრიარქი კი არის ქრისტეს სახე და ხატი პირველმღვდელმთავრის მსახურებაში.

საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქმა კურთხევა მისცა ერს სამეფო ტახტის აღდგენისათვის, კონსტიტუციური-მონარქიის სახით. ოპოზიციური პარტიების უმრავლესობამ ერთხმად აიტაცა ეს წინადადება და სავსებით მისაღებად მიიჩნია ქვეყნისათვის სახელმწიფოებრივი მოწყობის ეს ფორმა. საქართველოში მეფე და სამეფო ღირსება ყოველთვის ერის სიმბოლოდ მოიაზრებოდა:

ვიდრე დროთა და ჟამთა ცვალებადობა მამა გაბრიელის ნასურვებ დღეს მოგვიახლოვებს, მივცემთ თავს მსჯელობის უფლებას - ვინ შეიძლება იყოს საქართველოს მეფე. (წერილი იბეჭდება სადისკუსიოდ)

მამა გაბრიელი უქადაგებდა მრევლს, რომ საქართველოსთვის აუცილებელი იყო სამეფო ხელისუფლება: - მეფეს სხვა მადლი აქვს; სანამ ბაგრატოვანი მეფე არ დაუბრუნდება,საქართველოს არაფერი ეშველება! მეფის მოსვლამდე კი ტახტი აღადგინეთ! კარგ პრეზიდენტს ცუდი მეფე გერჩივნოთ, რადგან მთავარია ღვთის მადლი გადმოვიდეს ერზე.

კვლავ ეყოლება საქართველოს მირონცხებული მეფე... გაბრწყინდება ბაგრატიონთა დროშა საქართველოს სადიდებლად!

მეფისთვის პირველკაცობის, პირველობის პრობლემა არ დგას. მისთვის განგებაა, მსახურებაა, ვალდებულებაა ზრუნავდეს ქვეშევრდომებზე. ეს ადგილი მას კარიერისადმი სწრაფვით არ მოუპოვებია, არც ქვემძვრომობა, არც პოზიორობა, არც თამაში, არც ქრთამის აღება და გაცემა მას არ დასჭირვებია. ეს ნებელური არ არის, ეს ფატალურია. იგი, უბრალოდ, მეფობისთვის დაიბადა და მეფურად გაზარდეს. იმთავითვე ყველაფერი გარკვეულია. ასე ინება არსთა განმრიგემ.