1865 წლის 15 აპრილს მოკლეს ამერიკის პრეზიდენტი აბრაამ ლინკოლნი, ამერიკის გამაერთიანებელი პრეზიდენტი, მონობის გამაუქმებელი პოლიტიკოსი... 

 სანამ ქართველები უიტმენს (და ესენინს) ვთარგმნით, სანამ პატივს ვცემთ ადამიანთა თავისუფლებისთვის მებრძოლ აბრაამ ლინკოლნს, სანამ გვიყვარს სამშობლო და ხალხთა თავისუფლება, ვერც იოკოფობებისა და ვერც რუსეთის იმპერიის იდეოლოგია ვერ გაიმარჯვებს. 

ო, კაპიტანო! ჩემო კაპიტანო!  

ო, კაპიტანო! ჩემო კაპიტანო!     

(თარგმანა ვასილ გულეურმა)

ო, კაპიტანო! ჩემო კაპიტანო! დასრულდა მგზავრობა, ხიფათით აღსავსე;

მიწყნარდა ღელვა და ჩაცხრა ქარიშხალი, გაუძლო ხომალდმა უამრავ განსაცდელს;

ნაპირს მივაღწიეთ, მშვიდობით დავბრუნდით. უკვე ახლოსაა, მოჩანს ნავსადგური;

ხედავ, ხალხი გველის, რეკავენ ზარები – ჩვენი გამარჯვების ჯილდო, საზღაური;

მაგრამ ო, ეგ გული! ეგ გული იცლება

სისხლისგან, გემბანზე წითელი ლაქა მოჩანს.

უკვე ვერაფერი ვეღარ შეიცვლება,

ჩემი კაპიტანი სიკვდილმა შემობოჭა.

ო, კაპიტანო! ჩემო კაპიტანო! წამოდექ, უსმინე, ზარი რომ გუგუნებს;

შენ გეგებებიან, მაღლა რომ ისვრიან ფერადი ლენტებით მორთულ თაიგულებს;

წამოდექ – ეს დროშა ხომ შენთვის ფრიალებს, შენთვის აჟღერებენ ბუკსა და ნაღარას,

შენ გესალმებიან, არ გესმის ძახილი? იქნება ხანგრძლივმა მგზავრობამ დაგღალა?

აქეთ, კაპიტანო! ო, მამავ ძვირფასო!

ეს ჩემი ხელია შენი სასთუმალი.

ალბათ, მ

წევხარ სიკვდილისგან ცივი და მდუმარე.

ჩემი კაპიტანი პასუხს არ იძლევა, გაფითრდა ბაგე და თანდათან ცივდება,

ვეღარ გრძნობს შეხებას, გული აღარ უძგერს, სული და სხეული

ერთმანეთს სცილდება;

ხომალდმა ნაპირას ჩაუშვა ღუზა და დგას გამარჯვებული, ასრულდა, რაც გვსურდა;

მიზანს მივაღწიეთ. ხანგრძლივი, დამღლელი ეს მოგზაურობა

დამთავრდა, დასრულდა;

ჩაჰბერეთ საყვირებს, დარეკეთ ზარები!

მე კი მწუხარების თრთოლვამ ამიტანა,

გემბანზე ჩამოწვა სიკვდილის მდუმარება,

წევს გაციებული ჩემი კაპიტანი.

ო, კაპიტანო! ჩემო კაპიტანო! საშიში გზები დავძლიეთ უკვე, 
გემი გადურჩა მძაფრ ქარტეხილებს და ძვირფას განძსაც ჩვენ დავეუფლეთ,
პორტს მივადგებით საცაა მალე, რეკავენ ზარებს და ხალხი ღელავს
და პირქუში და უდრეკი გემის მოახლოებას მოელის ყველა. 

მაგრამ ო, გული! ო, გული! გული!
ო, სისხლის შხეფი ალისფრად ღვივის
გემბანზე, სადაც უხმოდ დაეცა
ჩემი კაპიტანი, – უსულო, ცივი. 

ო, კაპიტანო! ჩემო კაპიტანო! აღსდექ, უსმინე გუგუნს ზარების,
აღსდექ, – ეს შენთვის ხმობენ საყვირნი და ფრიალებენ ბაირაღები,
შენთვის დაუწნავთ დღეს გვირგვინები და ბაბთიანი თაიგულები,
შენ მოგიხმობს და ზღვასავით იძვრის შენკენ მზირალი ხალხი ულევი. 

მოდი, კაპიტანო! ძვირფასო მამავ!
მკლავს ამოგიდებ თავქვეშ სასთუმლად!
სიზმარს უფრო ჰგავს, რომ ამ გემბანზე
გხედავ ძირს გართხმულს, ცივსა და მდუმარს. 

თუმც კაპიტანი არა მპასუხობს, ბაგეგამშრალი, ფერნამკრთალები,
ჩემს მკლავს ვეღარ გრძნობს, მაჯაც არ ფეთქავს და 
სამუდამოდ ჩაქრნენ თვალები,
მოგზაურობა გასრულდა ბოლოს, გემმა ჩაუშვა ღუზა უვნებლად, 
ყველა საფრთხე და ქარცეცხლი სძლია მძიმე ბრძოლებში გამარჯვებულმა. 

ო, სანაპიროს ზარებო, რეკეთ!
მე კი მწუხარე კვლავ უსასრულოდ
ვივლი გემბანზე, დაეცა სადაც
ჩემი კაპიტანი, – ცივი, უსულო.