დავით გივიშვილი (დ. 3 ნოემბერი, 1850, თბილისი — გ. 1 ივნისი, 1916, იქვე) — ძველი თბილისის ქალაქური პოეზიის წარმომადგენელი. XIX საუკუნის 70-იანი წლების ბოლოს სისტემატურად ბეჭდავდა ლექსებს გაზეთ „დროებაში“. გამოცემული აქვს 37 საშუალო და და მცირე ზომის კრებული. მისი შემოქმედებისათვის ნიშანდობლივია ჰედონისტურ-ბოჰემური განწყობილება, ძმობა-ვაჟკაცობის კულტის აპოლოგია, სატრფიალო და სოციალური თემატიკა. მის ბევრ ლექსზე სიმღერები შეიქმნა და დიდი პოპულარობით სარგებლობდა ხალხში.
მასზე საუბრობს იოსებ გრიშაშვილი, თავის ცნობილ კვლევაში „ძველი ტფილისის ლიტერატურული ბოჰემა“:
„ დავით სოლომონის ძე გივიშვილი დაიბადა 1850 წელს, სამ ნოემბერს. გარდაიცვალა 1916 წლის პირველ ივლისს. გივიშვილი იყო ტფილისის მკვიდრი,ძველი მოქალაქის შვილი. ( დ. გივიშვილს ეცვა ყოშებიანი ქართული კაბა), წერა-კითხვა დედამ ასწავლა. მამამ პატარა დავითი, სასწავლებლის ნაცვლად, შეგირდათ ბაზაზ შახნაზაროვს მიაბარა. აქ დაჰყო ჭაბუკობამდე. პოეტი მოსთქვამს: „ სწავლა არ მომცა მშობლელმა, ამით ვარ ცრემლის მფრქვეველი, სიცოცხლე გამწარებული და ჩემი ბედის მწყეველი“. შემდეგ იყო მებაჟედ. შემდეგ მოხელედ დანიშნეს ქალაქის სასაკლაოში. ამის შემდეგ „ ბაზარნიკის თანამდებობას ასრულებდა, - ამ ადგილს შერჩა 25 წელიწადი და სიბერის დროს სარგებლობდა ქალაქის გამგეობის მ იერ მიცემულ 15 მანეთიან პენსიით.უკანასკნელ დროს ავლაბარში გახსნა პატარა ფარდული, სადაც წმინდა სანთლებსა და თავის ნაწერებს ჰყიდდა. გარდაიცვალა მოულოდნელად. დ.გივიშვილი ყველა, ასე თუ ისე თვალსაჩინო გარდაცვლილ ადამიანზე ლექსებს სწერდა, წიგნადაც კი გამოდიოდა. თვითონ კი ისე გარდაიცვალა, რომ არავის არ გაახსენდა.“ „ გივიშვილის ლექსებში უფრო მოსჩანს ძველი ზღაპრების ბაჯაღლო. იგი ეხება ყოველგვარ საჭირბოროტო საკითხს, მისი სტრიქონები არ თაღლითობენ. გივიშვილი არსებულ თემას ბოლომდე ავარაყებს. მისი ქართული - ქართულობს“.
| 
