შიო მღჳიმელისა

შენის დაფნისა იშიოებს ასურსა,

 ისავსებს ქართლი ნილოჲსანაკადულთებრ!

 ორბობს მოხუცი, მღჳმე ფართობს სამყაროდ,

 იბერწისწულებს მრავლად უდაბნოს ესე,

 სულსა აღუთისებს, მტუერისა მტუერად დამტევი.

შიო მღჳიმელისა

ცასა ბეწჳთა ეკიდა, ვნახე კაცი,

 და მასვე კაცსა შუბის წუერს ედგნეს დარბაზნი.

 მუმლსა ზედა ჯდა, მინდორს სდევდა ქურციკთა, −

 და ზღუასა ზედა მოარბევდა ცხენითა,

 და ესრეთ ღაღადებდა: ღმერთო, შენ, კურთხეულ ხარ!

ღმრთისმშობლისა

ღმრთისმშობელი და ყოვლად პატიოსანი

 დედა, ქალწული, შუენიერი შროშანი,

 მას ახარებდა ანგელოსი ფრთოსანი:

 შენგან იშუების მეფე გჳრგჳნოსანი,

 და მას ჰმონებდეს მეფე მრავალ-ყმოსანი.

ღმრთისმშობლისა

შენ ხარ ვენაჳი, ახლად აღყუავებული,

 მორჩი კეთილი, ედემში დანერგული,

 ალვა სულნნელი, სამოთხით გამოსრული,

 ღმერთმან შეგამკო, ვერავინ გჯობს ქებული,

 და თავით თჳსით მზე ხარ განბრწყინებული.